What is going on...

Een update van onze situatie…

Allereerst, wat een vele mooie reacties, appjes, kaartjes, bloemen aan ons thuisadres, etc. Dat was werkelijk overweldigend. Dat “duit good” in het goed Limburgs. Vanuit zoveel verschillende hoeken kwamen ze binnen. Heel blij mee en “dat doet goed” in het goed Nederlands.

Hersenontsteking, epilepsie en nierkanker zijn drie woorden die nu bij me horen en waar ik veel over nadenk. En dit alles begon allemaal op 3 juli 2024.

De meest gestelde vraag op dit moment, ‘Hoe het gaat?’. Om gelijk met de hoofdpijn in huis te vallen! Ik heb elke dag flinke hoofdpijn. Als je me spreekt of ziet dan zou je kunnen denken, ‘Ach, hij doet ‘t best ok’. Dat klopt en zo ziet ‘t er ook uit. Maar toch is deze hoofdpijn er elke dag. We zijn nog steeds aan het wachten op het Erasmus om daar alles verder te laten onderzoeken.

Gaan we de oorzaak vinden of is het gewoon bad luck en komen we er niet meer achter? Is het gewoon de pijn uitzingen en wordt dit een lang herstel? Zo ja, dan is het zo en dan heb ik het te dragen. Ik neem ‘m (de hoofdpijn) maar zoals ie er is en ik pak momenten rust en ga dan even liggen. Dit lukt me zeker niet altijd, want ik ben graag bezig. Voor de epilepsie heb ik medicatie en die pak ik zoals ‘t hoort, geen aanvallen meer gehad. Gelukkig!

De nierkanker is met de uroloog besproken. Dit was een fijn gesprek. We hebben alles doorgenomen en eind september gaat de operatie plaatsvinden. In het gesprek werd ik geconfronteerd met de risico’s en daar schrok ik wel even van. Het woord kanker komt steeds meer bij me binnen, wat dit nú betekent en ook wat dit betekent voor de periode na de operatie. Ik zal 5-10 jaar onder controle blijven. Ook dat realiseer ik me steeds meer.

Ik praat er thuis veel over en heb allerlei vragen die ik met Mary doorneem, want het is ook haar verhaal. Ik flap er vanalles uit wat ik me bedenk en hoe ik ‘t zie. Dat adhd stukkie komt er dan toch uit haha. In ons samengesteld gezin met 4 kids die elk op hun eigen manier betrokken zijn is het heel fijn hoe ze bezorgd zijn en meedenken. Ze zijn er, elk op hun manier. Dat maakt me blij.

Het klinkt raar. Maar het niet kunnen auto- en motorrijden mis ik heel erg. Niet zomaar in- of opstappen. Ik mis het heel erg dat ik de kids nergens naartoe kan brengen of kan ophalen. Dan kletste ik altijd over dat wat ze uitgespookt hadden ;-). Ik kan niet meer spontaan ergens naartoe rijden of gewoon lekker toeren en af en toe eens gas geven. Dit mis ik enorm en verheug me op de dag dat dit weer mag. Ik doe de dingen die ik kan en wil. Ik ga op de grond zitten in onze mini tuin om het onkruid uit te doen, want bukkend staan voelt nog niet goed.

Ik help Mary bij het maken van creatieve dingen, niet teveel en te lang. Beetje muziek luisteren. Dit lukt alweer, maar niet elke dag. Soms op een goeie dag kook ik, loop ik even naar de winkel om boodschappen te doen en maak ik wat lekkers. Dat wat gaat, gaat. En dat is fijn. En er zijn ook dagen dat ik echt een paar keer moet gaan liggen omdat ik me niet goed voel. Ook die neem ik dan maar. Alhoewel ik die dagen lastig vind.  

Slapen lukt best ok, alhoewel de hoofdpijn ‘s avonds toeneemt. Ik wilde laatst eens uitproberen hoe het voelt zonder pijnmedicatie. Helaas was dit niet te doen, want om 2 uur ‘s nachts kreeg ik hevige steken in mijn hoofd, dus toch weer de medicatie gepakt. En dan slaap ik ook goed.

De dagen neem ik zoals ze zijn en probeer toch ook aan de achterkant wat kleine dingen in de contacten te blijven doen voor team|focus, want ook dit blijft samen met mijn collega’s doorgaan. We hebben alles geregeld en totdat het hopelijk weer beter gaat, worden alle trainingen door mijn collega’s overgenomen. Dat voelt heel fijn en geeft rust!

Dankjulliewel allemaal voor de enorme betrokkenheid en berichten die ik nog steeds mag ontvangen.

Over een paar weken volgt er weer een update. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt en de vele bezoekjes die ik heb mogen ontvangen zijn fijn. Even wat anders dan alleen zijn op momenten dat Mary werkt en bezig is met opdrachten voor FCK PRFCT. “Vier het leven” is ons motto en zal ook zo blijven. We maken er samen het beste van. Mooi toch!

Liefs Dennis en Mary