We zijn 7 maanden verder.

Update…Ik ben 7 maanden verder en recent gestart met revalideren in Zuyderland. Maar daarover zo meer.

Even terug naar de dagen zoals ik ze nu invul. Opstaan als de kinderen er zijn doe ik nog steeds, ik ben dan altijd de eerste die wakker is en gaat douchen. Ik sta elke ochtend voor de spiegel en zie mezelf, en daarmee ook de littekens van de nierkanker operatie. Ik heb al jaren, net zoals zovelen,  een soort van routine. Deze routine is er, maar toch moet ik steeds denken ‘welke volgorde heb ik ook alweer?’ En dat is raar om elke dag te merken, het gaat niet zomaar vanzelf.

Dit is één van de voorbeelden waar ik tegen aanloop. Zo merkte ik op een dag dat ik veel vergeet en met regelmaat dezelfde vragen stel aan Mary of de kinderen. Er zijn gesprekken aan tafel die ik twee weken geleden voerde, maar die niet opgeslagen zijn. En als dan 4 personen zeggen; ‘Daar hebben we ‘t samen over gehad’. Denk ik echt, heh? Serieus? Ik heb het niet opgeslagen’.

Dit laatste is een voorbeeld wat ik confronterend vind. In gesprekken kom ik niet altijd uit mijn woorden en kan ik met momenten niet eens het juiste woord vinden. Ze lijken weg te zijn! Na heel diep graven kom ik er meestal toch op en anders verzin ik een uitleg en maak het daarmee duidelijk. Door de hoofdpijn kan ik wel eens kriebelig reageren en dat vind ik erg voor de ander. Ik bedoel ‘t niet zo, maar ‘t floept me er dan impulsief uit. De dagen vul ik in met dingen ondernemen, af en toe wandelen maar vooral rustig aan doen. De revalidatie met ergo en fysio zijn gestart. Ik kreeg een hele simpele opdracht die luidde, schrijf eens van elk half uur op wat je doet op een dag. Na anderhalve dag, was ‘t me al helder. Veel te veel en geen rust pakken.

Dus daar ben ik bewust mee aan de slag gegaan. Fysio: ‘Trap maar eens 50 watt, 10 minuten’. Ik weet dat ik ingeleverd heb en dat spierkracht en conditie beneden nul zijn. Maar behoorlijk confronterend dat ik die gewichten niet van de plek kreeg. Dus aanpassen en lager beginnen. De intensiteit beetje bij beetje opschalen. Na een fysio-sessie kom ik thuis en ga ik zitten en pak mijn rust. En dat uit zich in, als een blok in slaap vallen, voor even. En accepteren dat ik van nul moet starten. Ook dit is me inmiddels wel helder geworden.

Ik pak meer rust, plan geen volle dagen, kan ook al ‘nee zeggen’ tegen thuis, vrienden en familie. Het gaat nog even niet zoals ik wil. Maar we zijn op weg en ik moet ‘t zelf doen met de mensen om mee heen. Encefalitis? Heb ik hier een restschade of gaat mijn werken aan energie-balans en fitheid me helpen om weer de oude te worden?Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. Zoals mijn fysio zei, ‘Vergelijk het met een auto… je rijdt met de auto, totdat het lampje brand en dan ga je tanken.

Of zelfs al eerder. Maar jij bent aan het doorrijden. Negeert het rode lampje en gaat niet eens tanken…totdat je de motor kapot rijdt’…Dus heel bewust vanuit ergo en fysio aan het herstellen en beter worden, want na de laatste dag in ziekenhuis toen de stent verwijderd werd dacht ik, ‘Ik kan weer vol gas aan de slag’…

Nog niet dus…Ik zet kleine stapjes en vier samen met Mary en de kids het leven, want zo voel ik het!dennis