Eind maart 2025, hoe gaat het?

Het is eind maart en ben volop met revalidatie bezig. Het gaat met vallen en opstaan. Ik ben blij dat ik weer een beetje kan meedoen en niet overal nee op hoef te zeggen. Ik kies bewust waar ik ja op zeg en dat betekent ook wel eens dat ik de prijs er van betaal.

Ik kom er steeds meer achter door de verhalen van Mary Roeters en de foto’s in ziekenhuis dat ik best even ziek was. Ik heb met dat niet zo gerealiseerd, en met momenten nog steeds niet. Als ik fotos nu terugkijk van het op bed liggen in ziekenhuis begrijp ik de bezorgdheid van alle mensen om ons heen. Ik maak elke dag stapjes en soms val ik ook even terug.

Fysiek waren het behoorlijk confronterende momenten voor me, dat ik kapotmoe van het fietsen was en gewichten met mijn benen wegdrukkend niet voor mekaar kreeg. Door elke week te trainen merk ik vooruitgang en voor het ziek zijn kon ik me met momenten best uitdagen, dus ik dacht dat kan ik nu ook…Dus op een vrijdagmiddag bij de fysio ipv 18 minuten fietsen vandaag 19 minuten. Ik draaide dan op 50 watt, 70 omwentelingen en hartslag van 100. Mijn fysio therapeut was even rapporteren en ik zag die display. Het ging lekker, dus ik vol aan de slag met die 19 minuten. Hij keek niet, dus ik dacht. Zo een scheppie erbovenop. 85 omwentelingen en hartslag 120…. Slecht idee.

Ik stapte met trillende benen van de fiets af. Liep met die zelfde benen naar de auto. Ik parkeer altijd helemaal achteraan ( begrijp nooit dat mensen zolang vooraan aan het zoeken zijn voor een parkeerplaats) dus loop ik altijd op mijn gemak naar de auto. Die stond nu ver weg voor me, dus was blij dat ik kon instappen. Resultaat van die fietstocht, een hele week spierpijn en kapot moe en veel hoofdpijn.

Iets met ervaringsleren zal ik maar zeggen.

Dus de keer erop bijgesteld en weer op duur gaan zitten ipv meer en harder. Maar goed om het even te voelen waar mijn grens ligt. De ct scan die in april gepland staat houdt me ook wel even bezig, dat zal er wel bijhoren en we zien dan wat daarvan de uitkomst gaat zijn van de nieren. Met het korte termijn geheugen kom ik met momenten situaties tegen die ik gewoon niet meer opgeslagen heb. Bij een vriend binnen komen, wauw. Nieuw kleur op de muur!! Sjiek zeg. Eeh dat heb je al eens gezien?!? Ik weet t dan echt niet meer.

Of dat ik naar iemand toe ga, iemand anders van gezin open doet en ik de naam wil zeggen, zo van is … thuis? En niet op de naam kom… of dat ik wat heb afgesproken en het totaal vergeet en niet meer weet dat ik dat afgesproken heb, of dat ik niet helemaal uit mijn woorden kom of een woord gewoon niet meer kan vinden.

Het is er voor mij niet dan. Klote momenten, ja dat zijn ze. Ik accepteer ze maar en geniet van de dingen die goed gaan, lukken en ik plezier van heb. Samen komen we er altijd uit, niet altijd even makkelijk maar ik voel vooruitgang en merk het ook. En dat is fijn. Ik ben even naar de optocht met carnaval geweest, oordopjes in, ik luister weer muziek, ik ben er weer, met hoofdpijn die er nog elke dag is, dat wel, maar ik ben er en maak het beste ervan.

Dus vandaag elpeetje gehaald bij MusicMachine Sittard en even terug naar de 90’s met de heerlijke sound van G love and special sauce…