Pijn
Pijn…
Ondraaglijke pijn…
Pijn als algemeen begrip…
Psychische en/of lichamelijke pijn…
Er zijn verschillende soorten pijn.
Pijn heeft een belangrijke signaalfunctie.
Pijn en een overprikkeld zenuwstelsel kan weer meer pijn veroorzaken.
Pijn is subjectief.
Pijnbeleving is voor iedereen anders.
Emoties en psychische gesteldheid spelen een rol.
Pijn blijft lastig om te meten.
Pijngrens, pijntolerantie.
Om maar even een opsomming te geven.
•
Ik heb er lang geleden les over mogen geven aan toekomstige verzorgende en verpleegkundigen. 'Omgaan met pijn’ werd dit vak toen genoemd. Laagdrempelige lessen, om toekomstige professionals in de zorg te laten nadenken over het woord ‘pijn’, maar om tegelijkertijd bewustwording te creëren van de complexiteit van het woord ‘pijn’.
‘Pijn’ is een begrip waar ze in de zorg constant mee geconfronteerd worden en is dus ontzettend belangrijk!
Gisteren, vandaag en alle andere dagen in de afgelopen 3 maanden was ‘pijn’ dagelijks aanwezig en onderwerp van gesprek bij ons thuis.
•
Dennis heeft al drie maanden ‘pijn’.
Dit begon met pijn in zijn hoofd, door de hersenontsteking. Deze hoofdpijn is tot op de dag van vandaag, èlke dag, nog steeds aanwezig. Weliswaar is de pijn minder scherp dan tijdens de ontsteking maar er is pijn, èlke dag!
Ik kan me zo voorstellen dat als je elke dag pijn ervaart dat je nóg meer pijn niet meer goed kunt verdragen? En in hoeverre zijn de zenuwen overprikkeld door de pijn als gevolg van de encefalitis?
Ik kreeg steeds vaker de vraag van Dennis, ‘Wat denk jij? Wat moet ik doen? Wat vind jij?’
Mijn antwoord: ‘Ik kan niet voelen wat jij voelt, ik kan vragen hoe de pijn aanvoelt, of deze zeurend/ brandend/ stekend/ etc van aard is. Ik kan vragen naar een cijfer. Ik zie dat je pijn hebt aan je houding, je gekreun en je gezichtsuitdrukking. Maar jij bepaalt wanneer de pijn nog draaglijk is of niet, dat kan ik niet voor je bepalen.’
<Als mantelzorger had ik hier wel een mening over en kon ik het niet meer aanzien, maar dat is een andere blog>
Wat ik zag was dat er een toename ontstond van onzekerheid en angst. Dit veroorzaakte nog meer frustratie en onrust en door de langdurige pijn die hij al drie maanden elke dag had, werd zijn pijnbeleving beïnvloedt en nam de pijn alleen maar toe.
•
Ik ben geen arts, ik ben ‘gewoon Mary met een gedachtespinsel’, maar wel iets waarvan ik vind dat er meer aandacht mag zijn in de zorg binnen het ziekenhuis. Dit bedoel ik niet verkeerd. Er is zeker aandacht voor pijn, maar vooral vanuit medisch en theoretisch oogpunt.
•
En in het geval van Dennis blijft de informatie, als gevolg van de encefalitis, niet meer altijd meteen ‘hangen’. Zijn er momenten dat hij steeds opnieuw dezelfde vragen blijft stellen omdat hij het even niet meer precies weet. Voor de combinatie, encefalitis en niertumor, met nog veel vragen en onduidelijkheid over de eerste diagnose en een operatie om de niertumor te verwijderen bij de tweede diagnose had meer aandacht kunnen zijn. Dan had een deel van de zorg, die nu zeker wel geleverd is, bespaard kunnen blijven.
Geen slecht woord over de chirurgen en artsen. Ieder heeft vanuit zijn of haar kundigheid naar eer en geweten gehandeld en daar zijn we super blij mee.
Om dit verhaal positief te houden wil ik daarom vooral ook benoemen wat er wèl goed is gegaan!
Door Dennis serieus te nemen in zijn pijn, hem te blijven onderzoeken, andere complicaties of oorzaken van de pijn uit te sluiten, hem te blijven opzoeken (telefonisch of fysiek) en hiermee de angst van nog meer pijn deels weg te halen, zag ik opluchting en verlichting. Hierdoor werd de pijn draaglijker. Naast de medicatie die zeker ook nodig is om de acute pijn te onderdrukken.
Als er in dit bovenstaande gehele proces meer aandacht was geweest voor de combinatie van beide diagnoses en de onzekerheid en pijn die al aanwezig waren bij diagnose 1 en die hij meenam naar diagnose 2, had m.i. zorg die nu geleverd is, gedeeltelijk voorkomen kunnen worden of minder intensief kunnen zijn geweest.
Dit had de druk op de zorg weer kunnen verminderen.
Ik wil kritisch blijven.
Hoe kunnen we zorgen voor nog meer kwaliteit?
Zeker bij zo’n complex begrip als ‘pijn’ en de druk op de zorg van dit moment.
Het blijven mijn gedachtenspinsels hè ;-), dus ieder mag ervan vinden en denken wat ie wil :-).
•
Duidelijk is dat pijn niet te grijpen en te pakken is.
Het is van jou.
Onderdrukken van pijn door medicatie is zeker heel belangrijk! Rust en ontspanning zijn nodig om te herstellen!
Maar ook…
Bejegening, hoe gaan we met elkaar om en hoe kunnen we tegelijkertijd een holistische blik op de mens houden?
We kunnen zoveel van elkaar leren. Elkaar helpen en ondersteunen. Zolang we maar ‘om ons heen blijven kijken’, het geheel blijven zien en vragen stellen.
•
Liefs Mary en dennis
FCK PRFCT🖕🏻❤️