Kanker

Het zit al een paar dagen tegen…

Iedereen gaat maar, staat maar waar je wil zijn. De auto in en gaan. Op vakantie, naar de stad, naar het toneel, festival, concert, bioscoop, kortom de leuke dingen van het leven. Begrijp me niet verkeerd, dat deed ik ook voor 3 juli. Ik deed het samen met de kids en Mary allemaal.

En natuurlijk ga ik eropuit en natuurlijk eten we wel eens ergens wat. En natuurlijk is dat met de hoofdpijn die ik heb niet altijd fijn, maar ik weiger om alleen maar thuis te zijn en te liggen… terwijl ik dat wel meer zou moeten doen.

Dat wil ik dus niet. Maar toch. Toch vind ik ‘t erg moeilijk dat ik niet vanzelfsprekend alles kan doen. Veel lukt me. En sommige dingen nog niet. De operatie van 26 sept komt dichterbij. Alle vertrouwen dat dit goed komt en we verder komen. En toch zit het woordje ‘kanker’ bij me in mijn hoofd. En op de een of andere manier werkt dat door in mijn reacties, op momenten. Ik kan zomaar even boos worden op dingen waar je niet eens boos om hoeft te worden. Het gaat nergens over.

Het komt door de hoofdpijn, kanker, Erasmus Rotterdam die maar niet terugbellen en ik al zo lang die pijn heb. Gek kan ik ervan worden. Zou ‘t daardoor zijn dat ik even soms uit mijn slof schiet?Het zit me gewoon even in de weg dit hele verhaal, iedereen thuis naar school, werken, sportclubjes, werkweek, school, etcetc. En ik ben even niet zoals ik ben en heb last van mezelf… daardoor anderen ook van mij.

En dat wil ik niet, dus die knop moet weer even om en dat komt ook weer. Vandaag, morgen? Ik werk eraan en kijk naar mezelf en let erop.

En zoals Joseph Oubelkas en Ferry Zandvliet in hun verhaal laten merken. Het kan wel, het kan wel, het kan wel!! Dus weer ombuigen en dragen wat ik te dragen heb en dankbaar zijn voor Mary, kids, familie en alle lieve vrienden om me heen die elke dag wel iets aan me laten horen. Dat blijft fijn…

dennis (zonder hoofdletter want zo eigenwijs blijf ik)