Opkrabbelen

Opkrabbelen…

Afgelopen dinsdag is de jj stent verwijderd en kan ik zeggen dat de pijn van de afgelopen 8 weken helemaal weg is. Niet goed kunnen zitten, lopen of liggen was lastig voor me en niet alleen voor mij. Ik kan nu gaan werken aan herstel. De afgelopen maanden waren pittig en ik ben zo blij met de zorg die we hier in Nederland hebben. Ik ben geholpen door Zuyderland en Erasmus. Ik ben liefdevol geholpen door alle mensen op de afdelingen waar ik gelegen heb.

Oud leerlingen van Mary die me in de watten hebben gelegd, de uroloog die me heel adequaat heeft geholpen, zijn O.K. team waar ik van onder de indruk was. De mensen van afdeling urologie die me te woord stonden aan de telefoon en met me meedachten en de tijd voor me namen. De neurologen die me zeer betrokken hebben geholpen en Erasmus die dieper op de materie ingegaan zijn. Ik ben er blij mee. En natuurlijk liepen zaken wel eens mis en was ‘t even zoeken, maar over het algemeen ben ik altijd geholpen!!

Het gezeur en gezever over de zorg, dat wat er wel eens geroepen wordt. Ik heb ‘t niet ervaren. Dat er zaken beter kunnen en het systeem beter kan op momenten, ja dat vind ik ook. Ik ben geholpen!! En dat is ook wat ik vaak van de professionals heb mogen horen. We gaan je helpen!! Voor mij waren de afgelopen weken na de operatie niet altijd even makkelijk. Maar ik kan nu aan herstel gaan werken. Stukje wandelen, rustig aan.

Ik wil Mary vanuit heel mijn hart dankjewel zeggen, ze was er elke dag, altijd aan mijn zijde. We hadden het er deze week over. Meer mantelzorger dan partner voelen en dat is de moeilijkheid in deze. Maar we hebben ‘t er samen veel over zodat we hier samen nog sterker uitkomen. Dat voelt heel fijn. Want ‘t waren weken met pijn, huilen en doorzetten. Ze was er altijd!

Ook de kids waren er! Evi, die ik na de scheiding niet heel vaak zag was er en is er. Kaatje die niet van fietsen in de regen houdt, maar door de regen toch heel vaak naar het ZH kwam om me op te zoeken, die lach van haar gaf me altijd een goed gevoel. Ebbi die er was en me vroeg, ‘Gaat ‘t papa?’ En het niet fijn vond me te zien huilen en me dan een knuffel gaf. Pux die naast me stond als ik moest overgeven, zijn hand op mijn schouder legde en naast me bleef staan.

Pap en mam die er elke keer waren en zich bezorgd maakten. Tim, die me elke dag uit Zweden appt en een paar dagen in Nederland was om mij te helpen waardoor Mary haar gang kon gaan met de sieraden. En Bass, de ex van Mary, die er op twee cruciale momenten in mijn leven voor me was en mij met een arm om me heen naar de auto of ambulance bracht. Dat zijn allemaal gouden momenten en die koester ik. Daarnaast alle vrienden en familie die erg betrokken waren voor ons. Dat doet zo goed en daar gaat ‘t om. Samen elkaar ondersteunen en helpen daar waar ‘t kan.

‘T zijn hele kleine dingen, maar dat geeft aan dat we er samen komen. Komende week ga ik starten met een revalidatie traject via Zuyderland en dan ga ik de gevolgen van de encefalitis aan. Als ook conditie opbouwen. De oorzaak van de encefalitis hebben ze in het Erasmus ook niet kunnen vinden. Maar het meest aannemelijke is dat de nierkanker invloed op de hersenen heeft gehad waar ik op 3 juli mee geconfronteerd werd. Ik ben nu met momenten aan ‘t rusten en een blokje om aan ‘t lopen en zo bouw ik het op.

Rustig aan, niet te snel… en dat is nog wel eens lastig voor me. En zo krabbel ik langzaam omhoog en kijk ik terug op 5 maanden die heftig, mooi, onduidelijk, lief, boos, frustrerend maar bovenal heel eerlijk waren. Het is wat het is en daar gaan we zo goed als mogelijk mee om, we maken er ‘t beste van.

‍

dennis en Mary