ik pies de hele keuken onder.
Ik pies de hele keuken onder…
Na de complicaties van een week of drie terug, heb ik nog steeds veel pijn gehad van de katheter en aandrang tot plassen. Afgelopen weken dus heel veel rust en pijnmedicatie gehad en geloof me, dat hielp. Met momenten gedacht, waar ben ik en wat een kleuren en beelden kwamen er voorbij. Als ik schilder was, waren dat tegekke doeken geworden.
Die rust en veel slapen heeft me goed gedaan. Even gedwongen niks doen en rust nemen. Past niet bij me, maar wel gedaan. Vaak tegen Mary gezegd. Ik haal dat ding eruit! Standvastig als Mary is, nee, gaan we niet doen. Wacht maar tot woensdag 16 okt. Dat heb ik dan ook maar gedaan.
In deze weken ook steeds meer besef mogen ervaren van mijn lieve Mary, familie en vrienden. Ze zijn allemaal betrokken en hielpen daar waar ‘t kon. Een kaartje, een maaltijd, boodschappen doen. Tim (mijn broer) die twee dagen bij me is komen zitten en speciaal van Zweden voor me hier was. Dat doet zo goed allemaal. Mary die er altijd is heeft door de ontzorging van een aantal momenten fijn in haar atelier door kunnen werken aan sieraden.
Als er bezoek was dan hadden we het over vanalles en nog wat. Dus niet alleen over hersenontsteking en nierkanker. Maar over het leven, werk, muziek en de dingen van alle dag. Ook dat is heel fijn. En als we ‘t wel over deze dingen hadden vergat ik vaak als ik het over de hersenen had, te praten over dat er ook nog kanker bijgekomen was. En omgekeerd. Had ik ‘t over de hersenen, vergat ik dat ik kanker had. Eigenlijk heel raar. Maar dat viel mij en anderen dus op.
Erasmus is nu bezig met dieper zoeken naar virussen of auto-immuun reactie in bloed, hersenvocht en mri scan en alle andere scans. We gaan het afwachten, want ze hebben een maand de tijd nodig om alles verder uit te diepen. Ik kijk uit naar morgen, zodat de katheter weg is en dan zeg ik: ‘pies de hele keuken onder.’ Zo blij als ik van dat gehannes af ben.
Ik genoot, voor mijn ziek zijn,echt al heel erg van het leven en dat doe ik nog steeds, alhoewel ik afgelopen drie weken wel echt een paar lastige momenten heb gehad. Pijn van katheter, blaaskrampen, niet gewoon kunnen lopen, conditie helemaal weg, droge mond, hese stem. Me gewoonweg niet lekker voelen na de operatie. Het niet zelf naar buiten kunnen gaan, het alleen maar binnen zitten etc. Familieweekend van broers, zussen van Mary moeten missen. Niet fijn en ik heb het maar gedragen, want zo voelde het.
Toch met momenten muziek geluisterd. Superfijne nieuwe dingen ontdekt. Team focus op achtergrond mee gedacht en geappt want dat blijft allemaal goed doorlopen allemaal. Ik ben en blijf een autogek en ben dan ook echt trots dat we weer twee nieuwe autos mogen rijden vanuit teamfocus. Ondanks dat ik zelf niet mag rijden verheug ik me enorm op de rode Tiguan. Ook dat hebben we helemaal zelf voor mekaar gebokst. Dus ga ik er samen met Jean-Paul van genieten.
Met Movir, de arbeidsongeschiktheidsverzekering gebeld. Ook dat is helemaal prima geregeld. Eerst de menskant en dan het zakelijke stuk. Dat loopt ook zoals ‘t moet lopen. Helemaal fijn dus. Mary en de kids zijn er in huis voor me altijd geweest en hebben me echt goed geholpen. Ontbijtje maakte ik voor ze en ging dan toch weer even naar bed. Toch weer even de rust gepakt. En blij als ik die koppies via de trap in woonkamer zag opduiken. Kreeg dan altijd een knuffel van ze. Onbetaalbaar.
Ik kijk echt uit naar morgen. Katheter weg, want geur van urine kan ik niet meer hebben. Ik vraag aan iedereen die bij me zit, ruiken jullie dat niet dan?!!! Ze zeggen allemaal van niet, maar dat kan ik bijna niet geloven. Ik ruik ‘t overal. Gelukkig is morgen dat ding weg …
Ik zei altijd. Ik heb alle vertrouwen dat t goed komt en dat heb ik nog steeds. Niertumor is weg. Morgen katheter weg en dan ga ik conditie opbouwen. Wandelen. Buitenlucht en samen nog meer genieten van alles en iedereen om ons heen.
dennis en Mary